Kožny raz, jak žyvoj muravoj-dyvanom
Leta vyściele łuh, sienažać, –
Kosy śviščuć, źviniać nad rakoj za siałom,
Za kasoj kascoŭ pieśni čuvać.
Jasna kosy błiščać u ćvitučaj rasie,
Vyściłajuć prakos u prakos;
Pieśni ź vietram šumiać, pušča vodkłik niasie, –
Pušča słuchaje piesień i kos.
Šle jana svoj adkaz ad kapcoŭ da kapcoŭ,
Zamirajučy ŭ viečnaj žalbie;
Ci daždusia kałi kos i piesień kascoŭ
Na druhoj, na viałikaj kaśbie?..
[1908–1911]
|
|
